Het visitekaartje
Met een diepe zucht toverde hij het uit zijn binnenzak. Zijn visitekaartje. En hij sprak de onsterfelijke woorden: ‘Ik ben niet meer dan mijn visitekaartje.’ Ik kreeg bijna medelijden met hem.
Matching sneakers
Het was een snelle jongen. Het type advocaat met maatpak en ‘matching sneakers’, een doordacht warrige haardracht en natuurlijk het onmisbare baardje van een paar dagen niet scheren. Vroeger vond Youp van ‘t Hek daar nog iets van, maar tegenwoordig was dit een absolute hit.
Hij had al bij diverse kantoren gewerkt, en inmiddels had hij het bij dit kantoor geschopt tot vestigingsleider, maar dan met een fraaie Engelse term. Dat stond ook zo op zijn visitekaartje. Die eer beviel hem eigenlijk goed, maar de verantwoordelijkheid soms wat minder. Ten tijde van de crisis had hij doorlopend impopulaire maatregelen moeten nemen. Zo waren printers afgeschaft, was de ondersteuning grotendeels wegbezuinigd en ook de koffie was proefbaar goedkoop. De mensen op zijn vestiging vonden – meestal achter zijn rug, maar toch merkbaar – best wel wat van hem. Soit, dacht hij dan, it’s lonely at the top.
Grote zaken
Maar zijn cliënten en zijn zaken, daar leefde hij pas echt voor. Grote zaken deed hij, voor nog grotere cliënten. Stuk voor stuk members of the board, de top van het bedrijfsleven, het neusje van de zalm. Ja, hij verkeerde in goede kringen. Hij vond, al zei hij het zelf, dat hij het had gemaakt in het leven.
En als hij ‘s avonds thuiskwam, weliswaar in een leeg huis, want zijn kinderen waren meestal bij zijn exen, dan schonk hij zichzelf voldaan een goed glas wijn in. Hij had een fraaie verzameling in zijn wijnkelder, dus keuze te over. Een feestje voor een kenner als hij. Iemand om het glas mee te delen had hij niet; de meeste geïnteresseerde jongedames waren dat maar voor beperkte tijd. Die alimentatie drukte dan ook flink op zijn managementfee. Maar dat glas wijn maakte veel goed. Zo zat hij daar voor zijn haardvuur, mijmerend over de dag die achter hem lag. Wat had hij mooi gescoord tijdens die bespreking, en wat sidderde de wederpartij toch heerlijk voor zijn vlijmscherpe woorden. Langzaamaan mijmerde hij steeds verder de geschiedenis in. De kantoren waar hij had gewerkt. De zaken die hij had gedaan. De cliënten die hij had bijgestaan. Zijn stageperiode als enthousiaste jonge advocaat. Bevlogen om het recht te dienen. Het plezier wat hij ooit had in zijn werk. In zijn leven.
Wacht! Wat dacht hij nu? Hij schrok wakker, het glas wijn viel om, en hij keek naar de zich uitbreidende vlek op het tapijt. En precies op dat moment realiseerde hij het zich: was hij maar zichzelf gebleven, en niet zijn visitekaartje.
Judith Veldhuis-Lampe
J
udith Veldhuis-Lampe (1972) is advocaat, coach en trainer. Zij studeerde Nederlands recht aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Sinds 2000 is zij advocaat, vanaf 2007 tevens als ondernemer. Judith is als docent recht verbonden aan de Business Universiteit Nyenrode en is trainer vaardigheden, docent Beroepsattitude en beroepsethiek en mentor aan de Beroepsopleiding Advocaten.
