Rollercoaster
Esmée Verschuren (24) is sociaal advocaat in het familie- en civiele jeugdrecht bij Legal Sharks Advocaten in Gilze. Zij schrijft over haar ervaringen als advocaat-stagiair.
Een rollercoaster ride. Dat is hoe ik tot nu toe mijn eerste jaar als advocaat-stagiair zou omschrijven.
Een achtbaanrit begint altijd met het optakelen. Het moment waarop je je met kriebels in je buik en een flinke hoeveelheid spanning altijd afvraagt waarom je ook alweer in die achtbaan bent gestapt.
Dit gevoel heb ik de afgelopen maanden al meer dan eens gehad.
Het begon in maart 2023, nu ongeveer acht maanden geleden, met de beroemde twee dagen in Woudschoten. Na een lange rit vol files – en sluiproutes – voelde ik lichte spanning toen ik het prachtige groene landgoed opreed. Ik wist niet goed wat ik van de dagen inclusief overnachting moest verwachten en of ik wel aansluiting zou vinden bij mijn opleidingsgenoten. Ik had namelijk geen kantoorgenoten en kende ook niemand die net als ik in maart zou beginnen met de BA.
Achteraf was deze spanning natuurlijk helemaal niet nodig geweest. Er waren meer ‘eenlingen’ en we werden gelijk in groepen opgedeeld waarmee we het centrale deel (de onderdelen Ethiek en Vaardigheden), maar ook de hoofdpraktijk (in mijn geval Privaatrecht) van het decentrale deel zouden volgen. We zien elkaar ongeveer om de drie weken en ik kijk altijd weer uit naar de eerstvolgende opleidingsdag. Niet omdat ik de hele rits aan huiswerk ter voorbereiding op de opleidingsdagen zo leuk vind of omdat je me wakker mag maken om het verschil tussen betwistende en bevrijdende verweren te leren, maar juist omdat we tijdens deze opleidingsdagen met elkaar kunnen sparren over moeilijkheden waar we in onze dagelijkse werkzaamheden – en ook privé als jonge advocaten – tegenaan lopen.
Niet alleen in de opleiding, maar ook in de praktijk heb ik al vaak deze achtbaankriebels mogen ervaren. Mijn eerste bespreking met cliënt, mijn eerste advies, mijn eerste zelfstandige zitting. Wat mij de afgelopen maanden het meest is bijgebleven, was mijn eerste zitting in het jeugdrecht. Ik stond een moeder bij die door haar verslaving haar kinderen was kwijtgeraakt. De kinderen waren in een pleeggezin geplaatst. Ze had wel een omgangsregeling met haar kinderen, maar de gecertificeerde instelling beperkte de omgangsregeling nog verder. Ze zou haar kinderen nog maar één keer in de twee weken drie uurtjes zien. Er stond dus nogal wat op het spel, maar ze kon geen advocaat op uurtarief betalen. Gelukkig kwam ze wel in aanmerking voor de gesubsidieerde rechtsbijstand. Na de zaak goed voorbereid te hebben en de laatste dingen doorgesproken te hebben met mijn patroon, ging ik naar de rechtbank. Ik pleitte de blaren op mijn tong en verwees naast Nederlandse wetgeving en jurisprudentie, naar Europese wetgeving en jurisprudentie, en naar het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind. Twee weken later kon ik de griffie bellen voor de uitspraak. We hadden de zaak gewonnen! De beperking in de omgang werd afgewezen en de gecertificeerde instelling moest zelfs toewerken naar een uitbreiding van de omgang. De opwinding en het gevoel van trots dat dit bij me opriep, maakte alle eerdere spanning meer dan de moeite waard. Dit is waarom ik de sociale advocatuur zo waardevol vind en uitoefen.
Dat betekent natuurlijk niet dat het altijd goed gaat. Je hebt ook momenten waarop de achtbaan onverwacht naar beneden stort en je een slechtnieuwsgesprek met je cliënt moet voeren. Ik had een zaak waarbij mijn cliënt meer omgang wilde met zijn dochter, en de Raad voor de Kinderbescherming in zijn onderzoeksrapport aansloot bij het verzoek van vader. Een simpele zitting, dacht ik. Maar tijdens de zitting trok de Raad voor de Kinderbescherming dit advies in en adviseerde hij minder omgangsmomenten dan door mijn cliënt verzocht. Na de zitting moest ik de verwachtingen van mijn cliënt dan ook bijstellen. Ook dat hoort erbij. Mijn advies: baal niet te lang, want voor je het weet neemt de achtbaan de volgende wending.
De afgelopen acht maanden zijn voorbij gevlogen en ik verwacht dat dit gedurende de gehele Beroepsopleiding – en als ik de mensen om me heen moet geloven, de rest van mijn leven – zo zal zijn. Blijf dan ook niet te lang in de dieptepunten hangen en geniet van alle hoogtepunten. Kortom: Enjoy the ride.
